احسان بلالی بیدگلی در اوّل مهرماه 1348 در خانواده ای متدیّن و مذهبی در بیدگل پا به عرصه­ ی گیتی نهاد. او در دامان مادری عفیف و پدری پرهیزکار پرورش یافت. پدر احسان از کارگران شریف و متدیّن کارخانه ریسندگی و بافندگی و مادرش خانه دار بود. اهتمام به تربیت و ایجاد حب اهل البیت^(ع) در ضمیر و نهاد احسان که فرزند آخر خانواده بود، باعث شد شخصیت دینی او چنان پایه ریزی شود که حتی در سنین کم، نماز و روزه خود را به جا آورد. او با شرکت در مجالس دعا و هیئت های مذهبی، بیش از پیش، روحش را آماده مسئولیّتی بزرگ می کرد.

احسان پس از اتمام دوران ابتدایی و راهنمایی در بیدگل و در اوج دفاع مقدّس، به علّت نقل مکان خانواده به کاشان، وارد دبیرستان امام خمینی^(ره) این شهر شد. دبیرستانی که آن روزها، دانش آموزانش بیش از همه­ ی تاریخ هفتاد ساله­ ی دبیرستان درس می خواندند؛ آن هم درس جانبازی و شهادت در رکاب حسین زمان.

یاران خمینی -که در آغاز انقلاب الهی خرداد 42 وعده­ ی قیامشان را داده بود- بزرگ شده بودند و آن شیرهای پاک که با اشک بر مظلومیّت اباعبدالله الحسین^(ع) درآمیخته بود، در رگ های این قبیله­ ی شرافت و مردانگی جاری و ساری شده و تأثیر خودش را گذاشته بود.

احسان پس از اتمام سال اول دبیرستان، تصمیم به حضور در جبهه گرفت ولی به دلیل سن کم موفق نشد. با فرمان حضرت امام خمینی^(ره) جهت حضور امت حزب الله در جبهه ها، به رغم آغاز سال تحصیلی جدید، ابتدا به نهاد بسیج ملحق شد و پس از اتمام آموزش نظامی در اصفهان، در حالی که دو برادر دیگرش نیز در جبهه ها بودند، عازم مناطق جنوب شد و پس از چندین ماه ایثار و فداکاری به کاشان برگشت.

عشق به شهادت و دیدار مولا حسین^(ع)، چنان او را بی قرار ساخته بود که نتوانست در مدرسه تاب بیاورد، لذا در سال 1365 مجدداً عازم کربلای خوزستان شد و پس از حضور شجاعانه در عملیّات کربلای5 در تاریخ 1365/12/12، روح بی قرارش از سرزمین شلمچه به آسمان ها عروج کرد. پیکر مقدّسش که سال ها در بیابان های کربلای خوزستان مفقود بود پس از تفحص، در تاریخ 1377/2/9، طی مراسم باشکوهی در زادگاهش به خاک سپرده شد.