پسر خوش­قدم   خاطرات شهید علی محمد امینیان آرانی

موقع تولد علی­محمد، ما صاحب منزل شدیم و قدمش را بسیار خیر گرفتیم. پدرش، «خوش­قدم» صدایش می­کرد. یک‌بار پدرش می­خواست بام مغازه­اش را کاه‌گل کند. هیچ کارگری پیدا نکرد. یک‌ دفعه دیدیم علی­محمد که برای اعزام رفته بود، برگشت. پدرش گفت: دیدی حق با من است، علی­محمد همیشه خوش­قدم است. تا پایان کار آماده ­سازی سقف ماند و کمک کرد. فردای آن روز هم اعزام شد. انگار حکمت ماندنش این بود که پدرش را یاری کند.

به نقل از مادر شهید

****************

همه ­ی این پول، برای مادر

عضو تیم فوتبال فجر بود. کوهنوردی و پیاده­ روی هم می­کرد. تابستان که می­شد، یا در امور مغازه­ داری به پدر کمک می­کرد، یا به خانۀ فامیل می­رفت و قالی­بافی می­کرد. وقتی کمی بزرگ‌تر شد، برای کارگری به کاشان رفت. غروب که می­آمد، مزدش را تمام و کمال به من می­داد. به او می­گفتم: محمدجان! همۀ این پول را به من نده؛ خودت هم از آن استفاده کن! جواب می­داد: شما پنج‌تا دختر داری مادر! باید برایشان جهیزیه بخری! من پول احتیاج ندارم.

به نقل از مادر شهید

****************

پابوسی امام رضا (ع)

روی دار قالی بودم که پدرشوهرم آمد و گفت: وسایلت را جمع کن برویم پابوس امام رضا^{(علیه­السلام)}. گفتم: من آمادگی­ اش را ندارم. علی­محمد گفت: بلند شود برو! اگر پول هم نداری، خودم برایت فراهم می­کنم. بعد هم کمک کرد تا وسایلم را جمع کنم و مرا تا کنار ماشین همراهی کرد. وقتی برگشتم، دیدم در نبودم اتاقم را سفید کرده است. گوسفندی هم جلوی پایم ذبح کرد.

به نقل از خواهر شهید

****************

حلقه­های دوستان

وقتی از جبهه می­آمد، با دوستانش جلسه داشتند. همین‌که برای پذیرایی از دوستانش، وارد اتاق می­شدیم، حرفشان را قطع می­کردند. دلشان نمی­آمد خانواده­­ها از سختی­ های جبهه آگاه شوند. همیشه در مرخصی­ها، از بچه­ های محل می­پرسیدند در مدت نبودشان، چه اتفاق­هایی افتاده است تا اگر کاری از دستشان برآمد انجام دهند یا اگر لازم باشد با کارهای فرهنگی، کمبودها را جبران کنند.

به نقل از مادر شهید

****************

تفسیر ثروتمند

علی­محمد همیشه می­گفت: آن‌هایی که به جبهه می­آیند، هرچند اکثراً از خانواده­های مستضعف­ اند، اما واقعاً ثروتمند هستند. آن‌ها کوله‌بار خود را برای سفر آخرت سنگین می­کنند.

زمانی که علی­محمد شهید شد، من و تعدادی از دوستانم راهی جبهه­ ها شدیم. جبهه رفتن ما به خاطر عشق و علاقه­ای بود که او و دوستان شهیدش در وجود ما ایجاد کرده بودند.

به نقل از برادر شهید

****************

وصیت شهید

شوهرم برای کار به آبادان رفت ­و ­آمد داشت. در نبود او، علی­محمد از بچه­ هایم مواظبت می­کرد و جمعه­ ها آن‌ها را حمام می­برد. همیشه می‌گفت: اگر می­خواهی بچه‌هایت نماز بخوانند، آن‌ها را تشویق کن و هرگز سرشان فریاد نزن!

بعد از عملیات آخری که علی­محمد رفت، هیچ خبری از او نداشتیم. از دوستانش سؤال کردیم. گفتند: بیست روز است در جستجویش بودیم و خجالت می­کشیدیم به شهر برگردیم. محمدتان نیست! هر چه خواستیم ضجه بزنیم، مادر اجازه نداد. گفت: وصیت علی­محمد است که گریه نکنید تا دشمن خوشحال نشود.

به نقل از خواهر شهید

****************

آرامش پس از رویا

در فراق علی­محمد خیلی بی­تابی می­کردم. به زیارت حضرت محمدهلال^{(علیه­السلام)} می­رفتم و دائم گریه و دعا می­کردم. تا این­که او را در عالم خواب دیدم. نشسته بود کنار سماور و چای می­خورد. شروع کرد به خواندن سوره والعصر. آنجا بود که خدا به من آرامش داد.

به نقل از خواهر شهید        برگرفته از کتاب بچه های کنار گلزار    کانون فرهنگی  امام زمان عباس آباد آران