غلام حسین گندم کار در سال 1342 در بیدگل میان خانواده­ای مستضعف امّا باایمان به خدا چشم به جهان گشود. وی در این خانوادة مستضعف از نظر مادّی، امّا ثروتمند از لحاظ معنوی توانست از تربیت صحیح اسلامی برخوردار شود.

ایشان از همان کودکی زحمت­کش خانواده بود و دوست داشت که او هم باری از دوش خانواده بر­دارد به همین دلیل بود وقتی که توانست روی پای خود بایستد همیشه دنبال­رو پدر بود تا بتواند در کارها و مشکلات زندگی کمک و یار او باشد تا این که کم کم به سن جوانی رسید. در سن 17 سالگی با خانواده­ای مانند خانواده خود یعنی مستضعف ولی باایمان توانست پیمان زناشویی ببندد. زندگی را به این طریق و در سایة مرحوم پدرش ادامه می­داد و از راه کشاورزی امرار معاش می­کرد. در این اثناء خداوند متعال فرزندی به او عطا کرد تا زندگی او و خانواده­اش گرم­تر شود امّا ناگهان پدر ایشان به رحمت ایزدی پیوستند.

غلام­حسین بعد از فوت پدرش با این که سرپرستی خانواده را به عهده داشت، سرپرستی دو برادر کوچک­تر از خود را هم به­ عهده گرفت و در کارهای کشاورزی سرپرست آن ها بود تا این که بعد از مدّتی به خدمت مقدّس سربازی اعزام شد و دورة آموزشی را در کرمان گذراند، پس از آموزشی، به کردستان اعزام شد و در آن جا خدمت مقدّس سربازی را می گذراند که خداوند متعال فرزند دیگری به او عطا فرمودند. اکنون ایشان دو فرزند خردسال دارند که یکی از آن ها 3 ساله و دیگری چهار ماهه می باشد.

وی در اکثر نامه هایش سفارش می­کرد که دعا به جان امام را فراموش نکنید، دعا به رزمندگان اسلام را بعد از هر نمازهایتان فراموش نکنید. هیچ وقت جبهه را فراموش نکنید حتّی یک چشم هم زدن از جبهه های نبرد حق علیه باطل غفلت نکنید که فردای قیامت مسئول خواهید بود.

او در نهایت در جادّة پیرانشهر به دست مزدوران خائن و وطن­ فروش کومله در تاریخ 1363/08/4 به طرز فجیعی به شهادت رسید.

روحش شاد و راهش پررهرو باد