ماشاالله در تاریخ 1323/02/10 در یک خانوادة مذهبی و متوسّط در محلّة کوی شهدای آران چشم به جهان گشود. او از کودکی، مهربان و فداکار بود، هنوز طعم کودکی را خوب نچشیده بود که پدر خود را از دست داد و همدم مادرش شد. او به همراه مادرش نان می­پخت و ریسندگی می­کرد و از این راه امور زندگی خود را می­گذراندند. وی علاقة شدیدی به ائمّة اطهار^(ع) داشت.

همیشه نماز شب می­خواند و غسل جمعه را فراموش نمی­کرد. ورد زبانش این شعر بود: «ما در دو جهان فاطمه جان دل به تو بستیم/ محبّان تو هستیم/ نظر کن ز عنایت/ به فردای قیامت».

در شهرستان آران و بیدگل رسم بود که حتی پیر و جوان و کودکان در خانة خود یا همسایگان به کار قالی­بافی مشغول بودند و ایشان هم از این اصل مستثنی نبود، او هم در کنار خانوادة خود به کار قالی­بافی می­پرداخت. در سن 21 سالگی ازدواج کرد و حاصل این زندگی چهار پسر به نام­های حسن و حسین و علی­ محمد و محمود و 3 دختر به نام­های معصومه و مریم و فاطمه بود. در سن 24 سالگی مادرش را از دست داد.

به فرزندان خود خیلی محبّت می­کرد و با آن ها صحبت می­کرد. خشم و نفرت خود را از رژیم شاهنشاهی نشان می­داد تا این که روزی از بسیج، اعلام اعزام نیرو به جبهه کردند و ایشان با شنیدن این خبر، بدون معطّلی به بسیج رفت و ثبت نام کرد، بعد از دو سه روز اعزام به مناطق عملیّاتی، در تاریخ 1365/12/12 در حالی که آخرین فرزندش محمود دو سال بیشتر نداشت در منطقة عملیّاتی کربلای 5 در شلمچه به درجة رفیع شهادت نائل آمد. پیکر پاکش بعد از 13 سال مفقودالجسد بودن به میهن عزیزمان بازگردانده شد و بعد از طواف زیارت امام رضا^(ع) به شهر خودش بازگشت و در گلزار شهدای زیارت امامزاده محمّدهلال ­بن ­علی­^(ع) به خاک سپرده شد.

روحش شاد و راهش پررهرو باد