محمّدتقی قصابی یزدلی در اوّل فروردین ماه 1343 در روستای یزدل به دنیا آمد. او تحصیلات خود را تا پنجم ابتدایی ادامه داد، سپس برای کمک به خانواده در یکی از کارخانه های ماشین سازی کاشان مشغول به کار شد.

وقتی صدام به تحریک ابرقدرت ها به ایران حمله و مناطقی از کشور را اشغال کرد او نیز چون بسیاری از جوانان برای آموزش نظامی داوطلب شد. او در اولین اعزام، راهی میدان جنگ در جبهه های جنوب شد و در عملیات رمضان شرکت کرد.

محمّدتقی مجدداً در سال 1362 در عملیات والفجر4 با متجاوزان به نبرد پرداخت و در نهایت در همین عملیات بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید.

خاطره­ای از خانم اعظم سلمانی از بستگان شهید:

در اثر سهل انگاری ساده دست دختر سه ساله­ام شکست. او را به بیمارستان رسانیدم و عکس از دست او گرفتند. دکتر بعد از دیدن عکس و معاینات گفت: «نبض دست دختر شما از کار افتاده و بلافاصله باید جراحی شود» ما نیز مقدمات جراحی را فراهم کردیم و فاطمه را به اتاق عمل بردند. بعد از عمل جراحی دکتر به ما گفت: «ما دو عمل جراحی دیگر روی دست دختر شما انجام می­دهیم؛ اما از الان به شما می­گوییم که دیگر دست دختر شما خوب نخواهد شد و دیگر او قادر نخواهد بود دست خود را تکان دهد و یا با دستش فعالیت انجام دهد». سخنان دکتر غیر منتظره بود و واقعاً همه­ ی ما را آشفته و ناراحت کرده بود با چند تن دیگر از پزشکان نیز مشورت کرده بودیم نظر همه این بود که دیگر دست فاطمه سالم نخواهد شد.

قرار بود فردا صبح نیز دوباره دست فاطمه را جراحی کنند. همه گریه می­کردیم و برای سلامتی او دعا می کردیم. به یزدل آمدیم. از آنجا که فاطمه برادرزاده­ی شهید محمّدتقی قصابی بود به گلزار شهدا رفتم و از شهید قصابی و همه­ی شهدا خواستم تا واسطه شوند و شفای فاطمه را از خدا بخواهند. دوباره به بیمارستان رفتیم. فاطمه درد زیادی داشت و گریه می­کرد. برای چند لحظه فاطمه به خواب رفت. بعد از بیدار شدن دیدم که فاطمه دوباره شروع به گریه کرد. او را در آغوش گرفتم. با گریه می گفت: «خواب دیده ام». از او خواستم خوابش را برایم تعریف کند فاطمه گفت: «در حالی که از درد داشتم گریه می­کردم. شخصی نورانی وارد اتاق شد چهره­اش برایم آشنا بود. انگار او را جای دیده بودم عکسش را در خانه داشتیم. به کنارم آمد مرا در آغوش گرفت و بوسید. از او پرسیدم شما چه کسی هستید؟ او هم با لبخند به من گفت: «من عموتقی هستم و آمده­ام تو را ببینم». دوباره از تاب درد گریه کردم و به او گفتم که دستم خیلی درد می­کند. سیبی در دستش بود و آن را به من داد و گفت: «این سیب را بخور». سپس دستانش را به دستم کشید و گفت: «غصه نخور عموجان، ان­شاءالله که دستت خوب می­شود». بعد کنارم نشست و نوازشم کرد و با من صحبت کرد. بعد از مدتی از من خداحافظی کرد و رفت.

فردا صبح دوباره از دست فاطمه عکس گرفتند و فاطمه را به اتاق عمل بردند. بعد از عمل جراحی دوباره دکتر مرا صدا زد و گفت: «دیشب اتفاقی افتاده بود؟» خواب فاطمه را برایش تعریف کردم. دکتر گفت:«دست فاطمه دستی نیست که ما دیشب عمل کرده بودیم. فاطمه دیشب شفا گرفته و نبض دستش به کار افتاده است و عمل امروز نیز بسیار خوب انجام شد». همه از شنیدن این خبر شاد شدیم. بعد از یک ماه دوباره یک عمل دیگر روی دست فاطمه انجام شد. الان فاطمه یازده ساله است و تا امروز دست او هیچ مشکلی نداشته است. محمدتقی قصابی مانند امام حسین^(ع) به شهادت رسید. در عملیات والفجر 4 سرش از تنش جدا شد و دادن سر در راه دوست افتخاری که با شهادت نصیب ایشان شد. امروز بسیاری از مردم، حاجات خویش را از این شهید می­گیرند.