سيّد حسين قریشی نوش آبادی در خانواده­ ای مذهبی و متدین در سال 1343 پا به عرصه وجود گذاشت. وی تحصیلاتش را تا سال دوّم راهنمایی ادامه داد ا از آغاز نوجوانی با کار و تلاش آشنایی داشت و کمک به خانواده را از وظایف خود می دانست امّا کار کردن باعث نشد تا از شور و نشاط و هیجان او کاسته شود. وی به ورزش و تفریحات نیز اهمّیّت می داد و در میان هم سالان بسیار باهوش و زرنگ بود.

با شروع جنگ تحمیلی با این­که سن کمی داشت به عنوان بسیجی به جبهه اعزام شد و جبهه جزئی از زندگی او شده بود. وی تأکید داشت که نباید جبهه ها را خالی گذاشت و عمر را به بطالت گذراند. برای همین، دوستان دیگر را نیز به جبهه تشویق می­کرد. هم چنان در جبهه حضوری فعّال داشت تا این­که به اسارت دشمن در آمد. کَمْپِ اُسرای عراق بسیار شلوغ بود و بعضی از اسرا از روی عصبانیّت به شدّت یک دیگر را کتک می­زدند. از آن­جایی که وی ترکش در سر داشت بر اثر ضرباتی که به سر ایشان وارد آوردند خون از جای ترکش بیرون زد و او بی­حال روی زمین افتاد. وی را به اورژانس بردند امّا دیگر فایده­ ای نداشت. به ­علّت شدّت جراحات وارده در مظلومیّت به شهادت رسید و بنا به اظهارات برادر گرامیش در موصل به خاک سپرده شد

سیّد حسین بسیار صبور بود. چهرة شاد و خندانی داشت و در عکس­هایی که از او به جا مانده این نکته کاملاً مشهود است.

روحش شاد و راهش پررهرو باد