عبّاس در سال 1346 در روستای یزدل از توابع شهرستان آران و بیدگل به دنیا آمد، درس و تحصیلات را تا پنجم ابتدایی در روستا گذراند.

وی از دورة کودکی به نماز، روزه و مسجد رفتن اهمّیّت فراوانی می­داد و همه را به انجام این امور سفارش می­کرد. نماز را اوّل وقت می­خواند و سعی می­کرد به جماعت بخواند و با وجود آن­که بارها مادرش به او گفته بود که هنوز به سن شرعی نرسیده­ای و الان بر تو نماز واجب نیست؛ می­گفت: «این نماز و روزه­ ها یک جایی به درد انسان می­خورد و به کار خواهد آمد».

سن و سالی نداشت که مشغول به کار و فعّالیّت شد و در هزینه و مخارج خانه، خانواده را کمک می­کرد. همیشه می­گفت: «مادر غصّه نخور اگر خدا بخواهد؛ خودم تا آخر عمر مخارجت را خواهم داد».

با ذبیح الله دادایی دوست صمیمی بود. یک شب هر دو در منزل ما خیلی خندان و شاد نشسته بودند. مادر به آن­ها گفته بود چه اتفاقی افتاده؟ گفته بودند: «تا جنگ باشد ما به جبهه خواهیم رفت و هر دو به شهادت می­رسیم و مفقود خواهیم شد».

عبّاس شب آخری که در منزل می­خواست بخوابد، چیزی را زیر بدنش پهن نکرد و روی زمین خوابید. مادرش به او گفته بود: «این­طور که خوب نیست. بدنت روی زمین درد می­گیرد. حداقل یک چیزی روی بدنت بینداز تا سرما نخوری». او گفته بود: «مادر این تن باید به خاک آشنا شود».[1]

پنج مرتبه در جبهه حق علیه باطل حضور داشت و جمعاً 16 ماه در دفاع مقدّس حضور فعّال داشت. فرماندة­ تانک از مسئولیّت­های وی بود. همزمان با خدمت مقدّس سربازی در لشکر 8 نجف اشرف در تاریخ 1365/10/26 در منطقة شلمچه در عملیّات کربلای 5 به شهادت رسید. امّا پس از سال­ها انتظار پیکر مطهّرش در تاریخ 1377/01/18 در گلزار شهدای روستای یزدل آرام گرفت.

روحش شاد و راهش پررهرو باد