غلام رضا عبّاسی نوش آبادی در سال 1344 در خانواده ای آکنده از صداقت و ایمان در شهر نوش آباد به دنیا آمد. او در سن شش سالگی راهی دبستان کلیم کاشانی نوش آباد (شهید ناصری) شد و با جدیّت و کوشش بسیار به تحصیل پرداخت. غلام رضا که کودکی پرجنب و جوش بود در طول پنج سال تحصیل ابتدایی دو بار پا و دست هایش شکست ولی در مدّتی که بستری بود، از درس و تحصیل عقب نیفتاد. بعد از اتمام دوره­ی ابتدایی به خاطر مشکلات خانوادگی روانه بازار کار شد و به عنوان یک بازو برای خانواده و مخصوصاً پدر معلول خود، با اراده ای مصمم شروع به کار در کارخانه کرد.

او مقید به عبادات، به خصوص نماز بود. غلام رضا همراه با شروع مبارزات و درگیری ها و آغاز قیام همه جانبه مردم علیه رژیم شاه، دست پدرش را می گرفت و به عنوان چشم او در همه تظاهرات، چه در کاشان و چه نوش آباد شرکت می کرد.

با پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی ایران، چه در سنگر کارخانه، چه در راه سازندگی کشور اسلامی و چه در بسیج، حضوری پررنگ داشت و با سن اندکش انقلاب و جمهوری عظیم اسلامی را یاری می کرد.

با شروع جنگ تحمیلی، روح پرشور او پیوسته بی قرار بود و همواره آرزو داشت که در این نبرد شرکت کند ولی به علت پاره ای مسائل در کارخانه، از این کار منع می شد تا این که سرانجام با بیش از 600 نفر از برادران داوطلب، راهی شد. وقتی اطرافیان به او توصیه می کردند که بماند و پدرش را یاری کند، می گفت: پدر من خدا را دارد.

بعد از طی شدن مقدّمات آموزش نظامی، وقتی چند روز برای استراحت به منزل برگشت به خانواده اش گفت: این جا برای من زندان است، ای کاش زودتر این سه روز تمام شود.

شهید در لحظات خداحافظی با خانواده، گویی به او الهام شده بود که دیگر برنمی گردد، سفارش می کرد که زودتر عکس او را بزرگ کنند. در چند نامه ای که برای خانواده فرستاده خطاب به پدرش چنین نوشت:

پدرم! ای کاش سالم بودی و می توانستی در جبهه ها فعالیت نمایی. پدرش نیز برای روحیه دادن به او در نامه هایش اشعاری را می نوشت که برای تهییج رزمندگان سروده بود.

بدین سان او به «هل من ناصر ینصرنی» حسین^(ع) لبیک گفت و فرمان پیشوای آزادگان حسین^(ع) را مد نظر قرار داد و به یاری او شتافت. شهید عباسی سرانجام با آغاز شروع مرحله­ ی دوم عملیات بیت المقدّس در تاريخ 1361/2/16 به هنگام پیشروی شبانه به لقاءالله پیوست و با حسین^(ع) و یارانش در سرای جاوید محشور شد.