علی­ محمّد در سال 1311 در شهر نوش­ آباد در یک خانوادة مذهبی دیده به جهان گشود. شهید از کودکی خیلی به دین اسلام علاقه داشت به همین علّت در سن هفت سالگی بالای پشت بام می­رفت و در موقع اذان، با صدای دل نشینی اذان می­گفت به طوری که هر کس از همان کوچه می­گذشت، مجذوب صدای ملکوتی او می­شد و این­گونه توجّه مردم را به خود جلب می­کرد و در همان سن شروع به نماز خواندن کرد. او از نعمت سواد محروم بود چون که در آن ایّام نه مدرسه ­ای وجود داشت و نه وضع مالی خوبی داشتند که بتواند درس بخواند.

ایشان به کارگری مشغول و در عمر پر برکتش با مشکلات زیادی روبه ­رو بود. در زمان رژیم طاغوت خیلی با موسیقی مخالف بود و به خاطر موسیقی با دوستداران آن مبارزه می­کرد و سرانجام تغییر مکان داد و خانة خود را فروخت و به محلّة دیگری رفت تا صدای موسیقی به گوشش نرسد. همیشه در نماز جماعت شرکت می­­نمود. در روزها و شب­های سرد زمستان حتّی در موقعی که برف می­آمد از خواب بیدار می­شد و نیم ساعت به اذان مانده از آب سرد وضو می­گرفت و به مسجد می­رفت تا نمازش را در مسجد بخواند.

علی­محمّد با وجود این­که سواد نداشت ولی تمام مسائل و احکامی که واجب بود یاد بگیرد؛ بلد بود. ایشان مقلّد امام بزرگوار بود و علاقة خاصّی به ایشان داشت. وی قبل از انقلاب موقعی که امام در قم بود با امام چند بار ملاقات کرده بود و حتّی شهید مصطفی خمینی را هم ملاقات کرده بود.

موقعی که شهید رضا شمس ­آبادی را اعدام کردند؛ عکس شاه را برداشت و پاره ­پاره کرد و پشت خانه­شان­ در کوچه ریخت به طوری که بعضی از همسایه ­هایش دیدند و رفتند حتّی گزارش هم دادند. او را تهدید کردند ولی او از تهدیدها نمی­ترسید. استوار در مقابل­شان ایستاده بود. عاشق شهادت بود. موقعی که نماز می­خواند مابین نماز دعا می­کرد: خدایا مرا در راه خودت شهید کن و آن­قدر چیزی به من نده که من از یاد تو بیرون روم. ایشان در مدّت جنگ تحمیلی، دو بار به جبهه اعزام شد تا این­که در دفعة دوّم در تاریخ 1362/08/9 در تپّة­­ گزان بالا به دست گروهك ضدِّانقلاب کومله شربت شهادت را نوشید و به آرزوی همیشگی خود رسید.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد