على سال 1332ش در خانواده‏اى فقير در بيدگل به دنيا آمد. سه سال اوّل زندگى، كه به محيطى آرام براى رشد و تربيت نياز داشت، به اختلاف بين پدر و مادرش گذشت و سپس منجر به جدايى آنها از هم شد. پس از جدايى پدر و مادر و ازدواج مجدّد آنها، على از نعمت پدر و مادر محروم شد. در اين ايّام پدربزرگ مادرى على حضانت او را به ‏عهد گرفت ولى اين كودك خردسال دل‏خوش بود كه گاهى مى‏تواند از ديدن پدر ومادر بهره ببرد. پس از مّدتى پدربزرگ على، كه سرپرستى او را به‏ عهده داشت، به رحمت ايزدى پيوست. در اين اثنا مادر على نيز از قم برگشت ولى ناپدرى‏اش هنوز به حضور على در خانه‏ى مادر اعتراض مى‏كرد. ناگزير پدر بزرگ پدرى على سرپرستى او را به‏ عهده گرفت. على ديگر بزرگ شده بود و مثل همه‏ ى بچّه‏ ها دلش مى‏خواست به مدرسه برود و درس بخواند ولى فقر مالى پدربزرگ اجازه‏ى تحصيل رابه او نمى‏داد. وى نيز مجبور شد روزها به قالى‏بافى مشغول شود و شب به مدرسه برود و گاهى نيز با ساختن اسباب‏بازى و فروش آنها، خرج قلم و دفتر خود را تهيّه كند و در عوض هزينه‏ ى تحصيل و مدرسه را بپردازد. قضا و قدر الهى، مادر را از على گرفت و روح رنج ديده‏ ى او را آزرده ‏تر كرد. در اين موقع على تصميم گرفت در مغازه ‏ى نانوايى به كار مشغول شود. علاقه و استعداد على باعث شد خيلى سريع آموزش‏هاى لازم را ببيند. كار در نانوايى در كنار استادى خوش‏صدا، زمينه‏اى شد كه على به مديحه ‏سرايى علاقه ‏مند شود و كم‏كم بتواند روى پاى خود بايستد ولى مشيّت الهى اين دوران را با مرگ پدربزرگ كوتاه كرد و على واقعا تنها شد. تنها شانس زندگى او اين بود كه از سربازى معاف گشت. عشق به اهل ‏بيت عليه ‏السلام و علاقه به مديحه‏ سرايى آل‏على عليه ‏السلام او را در مسير تازه‏ اى از زندگى انداخت. پس از ازدواج و استخدام در آموزش و پرورش، با روح بلندى كه داشت، توانست ضمن خدمت در مدارس و نظافت آنها، ادامه‏ ى تحصيل بدهد و در كنار كمك به خانواده در امر قالى‏بافى، در مجالس و محافل مذهبى به ذكر فضايل اهل‏بيت عصمت عليه ‏السلام بپردازد. با شعله ‏ور شدن خشم مردم ستمديده‏ ى ايران عليه رژيم سفاك پهلوى به رهبرى امام‏خمينى قدس‏سره على، كه يك عمر مستضعف بود، در مجالس مذهبى به بيدارى مردم پرداخت و در هر موقعيّت ممكن جنايات رژيم را متذكّر شد. مأموران شاه، كه قصد داشتند هر صدايى رادر گلو خفه كنند، متوجّه روشنگرى‏هاى على شدند و در عصر روز هفدهم شهريور سال 57 او را هدف گلوله قرار دادند و خودشان پيكر مجروح او را به بيمارستان بردند و در نهايت به شهادت رساندند. على هميشه خانواده خود را به دستگيرى از بيچارگان و يتيمان سفارش مى‏كرد و با وجود فقر مالى از هيچ خدمتى به مستضعفان كوتاهى نمى‏نمود.

روحش شاد، يادش گرامى و راهش مستدام باد.