اكبر در تاريخ 1345/9/4 در آران و در خانواده اي مذهبي بدنيا آمد و پس از گذراندن دوران ابتدايي و سال اول و دوم راهنمايي، جنگ به ايران تحميل شد. اكبر در آن موقع فقط 14 سال داشت.او از كودكي به سالار شهيدان حضرت اباعبدالله حسين (ع) علاقه خاصي داشت و هميشه زير پرچم كودك 6 ماهه امام حسين (ع) حضرت علي اصغر خدمت مي كرد و با دستان كوچك مردانه اش در عزاي حسين(ع) بر سر و سينه مي كوبيد. پدرش مي گويد: ” اكبر در سن 14 سالگي تصميم براي رفتن به جبهه گرفت . روزي به خانه آمد و به مادرش گفت كه مي خواهم براي جبهه نام نويسي كنم ، مادر به او گفت : تو هنوز به آن اندازه نرسيده اي كه به جبهه بروي اما او گفت : نه من هم بايد به جبهه بروم، بالاخره شناسنامه اش را برداشت و به بسيج رفت مسئول بسيج به او گفته بود چون كم سن هستي نمي تواني اعزام شوي. اكبر نااميد به خانه بازگشت و گفت ، اينجا هم شانس نياورده ام ، مسئول بسيج گفت كه نمي تواني به جبهه بروي”. اما فكر جبهه رفتن او را آرام نمي گذاشت و از هيچ راهي هم دريغ نكرد .بالاخره روزي به مادرش گفت : حالا كه اينطور شد خودم سنم را زياد مي كنم لذا شناسنامه اش را دستكاري كرد و به بسيج رفت، مسئول بسيج كه اين زبردستي اكبر را مي بيند تبسمي مي كند و مي گويد: مردم بابت كم كردن سنشان كلي پول خرج مي كنند ولي تو به اين راحتي سنت را زياد مي كني؟ ولي خوب به قيافه ات مي خورت كه يك رزمنده خوبي باشي.

اكبر 6 مرتبه به جبهه رفت و در هر مرتبه اي كه مي رفت و بر مي گشت، متوجه اخلاق و رفتارهاي خاصي او مي شدند يكي از دوستانش مي گويد ايشان واقعاً در جنگ پايدار بود اكبر در عمليات خيبر آرپي چي زن بودكه در آن هنگام يكي از رزمندگان مجروح مي شود و جاده عقبه را نمي داند و از اكبر مي خواهد همراهش به عقب برگردد،ولي اكبر راه را به او نشان مي دهد و خودش مردانه در مقابل دشمن مي ايستد و در همان عمليات مفقودالجسد مي شود. اخلاق و برخوردش بسيار جذاب و هميشه تبسم و لبخند بر لب داشت و به بچه ها روحيه مي داد و شوخي مي كرد و در سلام كردن پيشي مي گرفت . بالاخره مادر و پدر اكبر بعد از 10 سال چشم انتظاري ، با جسم بي نشان فرزند برومندشان كه توسط گروه تفحص با پلاك شناسايي شده بود ديدار كردند و او را در گلزار شهداي امامزاده هلال ابن علي (ع) دفن كردند .

روحش شاد ويادش گرامي باد.