محمدرضا پادویی درسال 1348 در خانواده مذهبی به دنیا آمده و دوران کودکی خود را همراه با تلاش در کنار پدر در کار کشاورزی پشت­ سر گذاشت تا دوران مدرسه را آغاز نمود.

او از اول زندگی با کار تا تلاش سخت همراه بود. و در سن 6 سالگی در مدرسه به درس خواندن مشغول می­شود و بعد تحصیلات ابتدائی را به پایان می­رساند و بعد هم تحصیلات مقطع راهنمایی را در مدرسۀ راهنمایی شهید احسان روحی نوش­آباد مشغول درس خواندن می­شود و او به کار بنایی هم مشغول می­شود و همیشه خندان و شاد بود و بین رفقای خود همیشه خوش­برخورد بود.

محمدرضا پادویی همیشه خوشرو و خوش­طبع و چهر­ای بسیار بانشاط و بسیار خندان بود و کسی او را ناراحت نمی­دید. وی همیشه روحیۀ شاد و همیشه بانشاط و شاداب و نورانی بود، چهر­ه (نورانی) او به دوستان همرزمش فراموش شدنی نیست.

شهید پیروی و اطاعت از امام را بر خود واجب می­دانست و خودش را گوش به فرمان امام می­دانست و به ما می­گفت ما افتخار می­کنیم که در زمان ما رهبری چون امام خمینی داریم که حکومت جمهوری اسلامی را تشکیل داد و خودش در رأس نظام است و از این جهت خیالی آسوده داشت و به رهبری اعتقاد خوبی داشت، ایشان همیشه در نمازهای جمعه و نماز جماعت علاقه خاصی داشت و همیشه شرکت می­کرد و خوشحال می­شد که مردم با هم وحدت خوبی دارند. او در مسجد قائمه با شهید سید فرهاد متولی به دعا و قرآن خواندن و یاد گرفتن قرآن مشغول می­شد. شهید از ابتدای شروع جنگ تحمیلی به پایگاه بسیج رفت و دورۀ آموزش نظامی دید و فعالیتهای نظامی و گشت انجام می­داد تا اینکه در سن 17 سالگی به خدمت سربازی که 2 سال سربازی خود را به جلو انداخت تا در جبهه­های نبرد شرکت کند و علیه متجاوزان جنایتگار به ایستادگی و مقاومت و ایثار دفاع کند و آموزش خود را در پایگاه مورچه خور اصفهان سه ماه به پایان رسانید.

محمدرضا در جبهه و در شلمچه با کاتیوشا به نبرد مشغول بوده و با موشکها کاتیوشا دشمن را از پا در می­آورد. و تاریخ 1365/10/20همان­طوری که در روی کاتیوشا به نبرد مشغول بود دو عدد خمپاره 60 بغل او به اصابت می­رسد و بدن او را سوراخ سوراخ می­کند و ترکشهایش قلب او را سوراخ می­کند و به درجه رفیع شهادت نائل می­شود.

از ویژگیهای اخلاقی شهید این بود که بسیار خوش­اخلاق و خنده­رو و با تواضع و خاکی بود خودش را بزرگ نمی­دید و همیشه با کودکان خوش برخورد بود با بچه­های محله تیم فوتبال به راه انداخته بود و اوقات فراقت به بازی فوتبال مشغول می­شد و با رفقای خود بسیار بانشاط و اخلاق خوش و با خنده رفتار می­کرد و نماز و روزه خود را ترک نمی­کرد و همیشه نماز خود را سر وقت می­خواند.

از لحاظ اخلاقی بسیار خوش­رفتار، متین، صبور، باگذشت و فداکار، باسخاوت، خویشت­دار و خویشاوند دوست بودند و از لحاظ مذهبی با توجه به سنّ کم او فرائض اسلامی را به خوبی انجام داد و در مجالس اسلامی و مذهبی شرکت می­کردند و از لحاظ اجتماعی سعی می­کردند با نهادهای اجتماعی برخوردی مناسب داشته باشند.