محمود، سال 1335 در خانواده‏اى مستضعف در آران متولد شد. دوران تحصيل را با مشكلات زياد مالى گذرانده به ‏طورى كه روزها در خانه به قالى‏بافى مشغول بود و شب‏ها براى تحصيل علم در هنرستان صنعتى، با مشكلات زيادى به شهر كاشان مى‏رفت. او چون درد محروميت و استضعاف را چشيده بود، پس از اخذ دپيلم در سال 1359 عازم كردستان، كه دشمن آن را ناامن كرده بود، شد تا با خدمت به مردم مظلوم آن منطقه در حفظ و حراست از نظام مقدس جمهورى اسلامى ايران نقشى داشته باشد.

عشق و علاقه ‏اى او در خدمت به مردم كردستان به حدى بود كه دشمنان، منافقان و گروهك‏هاى مخالف نظام تصميم گرفتند او را به شهادت برسانند. يك‏بار هم او را در همان منطقه (در جاده‏ى ديواندره) در حالى كه همراه همسر و تنها فرزند سه ساله‏اش براى ديدار فاميل عازم آران بود، به طرز دردناكى در مقابل چشمان گريان همسر و دخترش عريان كردند و به اسارت بردند و يكى ديگر از همكارانش را به شهادت رساندند.

بعد از هفت ماه اسارت و تحمل انواع شكنجه ‏هاى روحى و جسمى، با پيگيرى فراوان خانواده و بزرگان محلى آن ديار، كه علاقه زيادى به او داشتند، از چنگال ضدانقلاب خارج شد، ولى مجددا عشق متقابل مردم، او را به سوى كردستان كشاند. محمود كه در آن زمان مشاور سياسى فرماندار سردشت بود، علاوه بر خدمت ادارى به مردم، ساعاتى را در مدارس به تدريس دروس دينى و قرآن مشغول بود و در كنار اين امور، به زنان منطقه (به همراه همسرش) قالى‏بافى آموزش مى‏داد. با ورود دوباره‏ى او به كردستان شبانه روز در خدمت مردم بود تا اين‏كه رژيم عراق گروهى از مردم مظلوم محروم كردستان عراق را از كشورشان اخراج و روانه ايران نمود. مسؤولان نظام سريعا براى آنها اردوگاهى برپا كردند و محمود مسؤوليت اصلى پشتيبانى اردوگاه را به عهده گرفت تا بار ديگر و بالاخره در راه خدمت به خلق خدا در منطقه ‏ى صوفيان در تاريخ 165و در حال مأموريت براثر سانحه تصادف به شهادت رسيد و مردم چشم ‏انتظار و محروم آن سرزمين را گريان نمود.

از آن شهيد دو فرزند (نيّره و اميرحسين) به يادگار مانده است.

روحش شاد، يادش گرامى و راهش مستدام باد.